SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna im. Adama Asnyka w Kaliszu

229842

Książka

W koszyku

oceń

Mondo cane / Jerzy Jarniewicz. - Wydanie trzecie. - Kołobrzeg : Biuro Literackie, 2022. - 53, [5] stron ; 22 cm.

(Poezje ; 229)

Autor

Jarniewicz Jerzy (1958- ) Autor

Forma i typ

Książki Poezja

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Dedykacja Polska

Gatunek

Wiersze

Tom wyreżyserowany przez autora zgodnie z regułami gatunku kina mondo cane. Jarniewicz rejestruje prawdziwe śmierci znajomych, zerwania, odejścia – i bezlitośnie przygląda się własnym reakcjom na te „krańcówki”. Kpiarsko poczyna sobie z modelem poezji konfesyjnej, gdy obnaża zarówno perwersyjny wojeryzm mediów, jak i słabości własnego, coraz częściej schorowanego ciała. Ciągle zmienia perspektywę składni: raz ustawia obiektyw z ironicznego dystansu, a chwilę później kameruje wszystko w szokująco intymnym zbliżeniu. Jest tu wszystko, na co tak bardzo pragnęliście patrzeć, i na co tak bardzo patrzeć wam nie dano. [lubimyczytac.pl]

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Biblioteka główna

Wszystkie egzemplarze są obecnie wypożyczone: sygn. II 094507 WLP (1 egz.)

Filia nr 7

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 82-1 W (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga ogólna

Na stronie tytułowej dedykacja w egzemplarzu książki w Filii nr 7: Dla Biblioteki im. Adama Asnyka na pamiątkę spotkania, Jerzy Jarniewicz.

Uwaga dotycząca finansowania

Wydanie książki wsparło miasto Kołobrzeg.

Uwaga dotycząca nagrody

Nagroda Literacka Nike

Recenzje:

To już trzynasta książka (nie licząc wyborów i wydania zbiorowego) z wierszami Jerzego Jarniewicza – poety, który udanie zsyntetyzował erotyczną energię napędzającą nasze działania z trwogą, powodowaną tego działania coraz intensywniejszym, ubywaniem. Konwencja bywa tu świadomym wyborem hermeneutyki jako tradycji odbioru przesłania wiersza: „Ale / do czego rwą się słowa i czym chce nasycić się pamięć, / powiedz mi, powiedz, (...) ciało”.
Zachwyt nad wnikliwym pięknem cudzego ciała, namiętność wyczytywana z ludzkiej aury, to niejako znaki rozpoznawcze, dymy sygnalizacyjne, snujące się po nieboskłonie wiersza, idące z ognisk palących się między wersami Jarniewicza. Poetę stale pociągają estetyczne woltyżerki, piękne widoki, sztampowe związki, napędzane językową ekspresją. Chucie wyładowywane wierszem, kanalizowanie w słownych rządkach podniet. W wierszu „To to”, czytamy: Przekłuj palcem tę noc popołudniową, pod jej skórą musi być rój pszczół, z których każda może nas użądlić, z których każda oby zrobiła to jak najszybciej.
Jarniewicz to poeta, który doskonale opowiada emocje rozpisane po całym spektrum – od skrajności rozłąki i dokuczliwego niepokoju, po obfitość przyjemności, nudę wkradającą się po ekstatycznych uniesieniach. Wiele wersów stanowi zapis fascynacji życiem w jego niewyczerpanych wariantach, ale w granicach możliwości, których centrum (prawie zawsze) stanowi człowiek. To poezja doświadczeń czyniących z czytelników przyjaciół w zachwycie: oponujących wobec karykatur wyuzdanych chwil, spragnionych braterskich i siostrzanych więzi, cementujących przeciwko zblatowaniu. „Mondo cane” to opowieść o wstydzie, który rodzi się w momencie obnażania ciała, ale i wnętrza. O spojrzeniach, pod ciężarem których, nasza własna bezradność może wydawać się śmieszna, ale dla samych zainteresowanych jest nie mniej dokuczliwa niż migrena po suto zakrapianej nocy. „Koncert blaszanych miednic”: (…) Co odeszło, tego ścigał nie będę, więc idź się, duszo, kochać, na drzewo, ja tu zostanę, gdzie na dworze miednice dają koncert na deszcz, dźwięcząc, każda z osobna, odmiennym metalem.
Co jeszcze u Jarniewicza? Natychmiastowe zbliżenia, powolne montaże. Gwałtowna ostrość widzenia, udobruchana słowem. Strach, który rośnie jak ochota na seks. Inicjalne reminiscencje zasupłane wersami. Pryszcze przypudrowane splendorem. Twoje imię przyjmujące bez pytań.
Bartosz Suwiński